Το σώσε

Είναι σαν να βλέπω θεατρική παράσταση. Και μάλιστα, αν θέλω να το κάνω συγκεκριμένο, είναι σαν να βλέπω «Το σώσε», το έργο του Μάικλ Φρέιν, όπου ο θεατής βλέπει τι γίνεται μπροστά αλλά και πίσω από τη σκηνή κατά τη διάρκεια μιας παράστασης. Και πραγματικά, το παρασκήνιο της πολιτικής σήμερα είναι τόσο καλοφωτισμένο, τόσο αντιληπτό και τόσο προβλέψιμο που δεν εξάπτει ούτε στο παραμικρό τη φαντασία. Δηλαδή τι είναι αυτό που δεν μπορεί να φανταστεί ο μέσος πολίτης; Οτι στον χώρο αριστερά – και όσο πάει – της Νέας Δημοκρατίας γίνεται το σώσε; Οτι έχει διαλυθεί σε περισσότερα από τα εξ ων συνετέθη και ότι αναζητείται ένας φορέας, ένας ηγέτης, ένα κόμμα, μια υπόσχεση, ένα κόλπο, μία ντρίμπλα, ένα ταχυδακτυλουργικό, ένα κατιτίς τέλος πάντων που θα μπορέσει να δώσει σχήμα και βηματισμό σε αυτήν τη διαλυμένη διαδήλωση; Διότι δεν είναι μόνο θέμα υπαρξιακό για μία ιδεολογία αλλά και απαραίτητη προϋπόθεση δημοκρατίας. Τι να κάνουμε τώρα; Δεν νοείται δημοκρατικό πολίτευμα χωρίς αξιόπιστη αντιπολίτευση.

Ως θεατής λοιπόν, παρακολουθώ αυτό που οι «ηθοποιοί» νομίζουν ότι δεν φτάνει μέχρι την πλατεία. Ελα όμως που φτάνει. Και προκαλεί απορίες με αυτονόητες απαντήσεις. Για παράδειγμα, δεν καταλάβαμε ότι στο παρά τσακ δεν είδαμε τη διάσπαση του ατόμου, τη διάσπαση δηλαδή της Νέας Αριστεράς του 2,5% σε ομάδα Αχτσιόγλου που θέλει επανασύγκλιση με ΣΥΡΙΖΑ και ομάδας σκληροπυρηνικών υπό τον Τσακαλώτο που το κρατάνε ακόμη το γινάτι; Δεν παίρνουμε χαμπάρι τις μπηχτές στον Σωκράτη Φάμελλο (ο οποίος, όταν μιλάει, μου θυμίζει πωλητή φίλτρων νερού, αλλά αυτός πες ότι είναι δίκη μου φαντασίωση) από πρώην συνυποψηφίους του για την ηγεσία του κόμματος; Δεν βλέπουμε (καλά, αυτό δεν έχουν και καμιά διάθεση να το κρύψουν) το μαλλιοτράβηγμα μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και κασσελακικών και εκείνες τις ομορφιές περί «πραξικοπήματος του μπουζουξίδικου»; Και ο Παύλος Γερουλάνος με τον Χάρη Δούκα διάβασα ότι μιλάνε πλέον απευθείας μεταξύ τους και υπογράφουν από κοινού επιστολές. Δηλαδή μέχρι τώρα δεν μιλούσαν. Και τώρα που μιλάνε τι να λένε άραγε; Ποια είναι η καινούργια τάση στις γραβάτες; Πρέπει να μας το ζωγραφίσουν δηλαδή ότι δεν έχουν ακόμη ξεπεράσει ότι στις εσωκομματικές είδαν την πλάτη του Ανδρουλάκη; Δεν «σφάχτηκαν» δημόσια η Ζωή Κωνσταντοπούλου με τη Λιάνα Κανέλλη; Ή ότι δεν καταλαβαίνουμε τι υπονοούν οι ψίθυροι περί φορέα που θα εκπροσωπούν ο Αλέξης Τσίπρας και η Λούκα Κατσέλη και θα ανακοινωθεί μετά το καλοκαίρι; Αυτό που επιδιώκουν όλοι. Το άνοιγμα μιας «ομπρέλας» που θα συγκεντρώσει υπό τον ίσκιο της όλες τις πάλαι ποτέ προοδευτικές δυνάμεις.

Οι «συντελεστές» της προσπάθειας μπορεί να μην το καταλαβαίνουν αλλά εμείς οι «θεατές» αντιλαμβανόμαστε το πρόβλημα. Μιλάμε για την αναγέννηση ενός πολιτικού χώρου με τα ίδια, τα ολόιδια παλιά «υλικά». Με ανθρώπους που, δικαίως ή αδίκως, «κάηκαν» την τελευταία, κρίσιμη για τη χώρα μας, δεκαπενταετία. Που απέτυχαν να εκφράσουν το «νέο», να πετύχουν τη συσπείρωση, να εμπνεύσουν σε βάθος χρόνου. Και το κυριότερο, όσοι προσπαθούν να εκφράσουν την «αριστερά του Μητσοτάκη» έχουν δείξει ότι δεν μπορούν να διαχειριστούν, μικρές ή μεγάλες, ήττες. Και όχι μόνο αυτοί. Και ο Μητσοτάκης. Αυτό θεωρώ ότι είναι το μεγάλο έλλειμμα των σημερινών πολιτικών.

Η Ράνια

που πάει παντού

Υπήρξε δημοσιογράφος και τηλεπαρουσιάστρια. Επιτυχημένη για ένα διάστημα αλλά με πολύ σύντομη ημερομηνία λήξης. Μετά έγινε σύμβουλος ψυχικής υγείας. Μετά, στα πενήντα της χρόνια, αποφάσισε να κατέβει στην πολιτική. Την ενέπνευσε ο «καθαρός» λόγος του Τσίπρα, πήγε στον ΣΥΡΙΖΑ, εξελέγη βουλευτής Θεσσαλονίκης. Μετά ο Τσίπρας έφυγε, ήρθε ο Κασσελάκης. Μετά έφυγε ο Κασσελάκης. Μετά έφυγε κι εκείνη από τον ΣΥΡΙΖΑ και παρέμεινε ανεξάρτητη βουλευτής. Και μετά την ενέπνευσε ο λόγος του Ανδρουλάκη και χθες πήγε στο ΠΑΣΟΚ.

Δεν ξέρω αν αυτό το «πηγαινέλα» της Ράνιας Θρασκιά εμπίπτει στην κατηγορία της κινητικότητας των δημοσίων υπαλλήλων. Δεν νομίζω όμως.