«Ο Λουκιανός ζει ακόμη στο Πατάρι»

Λέγοντας πατάρι για χρόνια και μεταπολεμικά όλοι εννοούσαν αυτό του Λουμίδη που σύχναζαν οι πνευματικοί άνθρωποι της Αθήνας και αντάλλασσαν ιδέες (έχει γράψει και ο στιχουργός μας Δημήτρης Χριστοδούλου ένα αφήγημα με αφορμή αυτό). Τα νεότερα χρόνια, απ’ τα μέσα της δεκαετίας του 1990, ένα άλλο πατάρι έμελλε να γράψει τη δική του σελίδα στον καλλιτεχνικό βίο της χώρας. Αυτό του Λουκιανού Κηλαηδόνη στο Μεταξουργείο, στον πάνω όροφο του θεάτρου που διατηρούσε με την ηθοποιό, σκηνοθέτη και σύντροφο ζωής του Αννα Βαγενά. Το 2009 το Πατάρι έκλεισε, είχε άλλες χρήσεις. Οχι τώρα και ευτυχώς. Σήμερα εξάλλου η κόρη τους και εξαιρετική τραγουδίστρια, τραγουδοποιός και συγγραφέας Μαρία Κηλαηδόνη αναβιώνει τον χώρο – το Θέατρο Μεταξουργείο διατηρείται ακμαίο λόγω της Αννας και των παραστάσεών της – με λάιβ και καλεσμένους πολλούς γνωστούς δημιουργούς, υπερασπιζόμενη όχι απλώς τη μνήμη του σπουδαίου πατέρα της, μα και τη δική της αυτοτελή πορεία στα δρώμενα. Ανεξίθρησκη μουσικά, πιάνει το νήμα του «Κυψελιώτη καουμπόι» και μας ανοίγει τον χώρο στην τριακοστή 4η Εντολή μας.

Πώς αναβιώνει ως σκέψη και ιδέα το Πατάρι στο Μεταξουργείο από εσάς και ποια βασική ανάγκη (δημιουργική) καλύπτει; Εχετε και καλεσμένους… Πείτε μας για αυτό.

Το Πατάρι, η μουσική σκηνή του θεάτρου Μεταξουργείο στην οποία εμφανιζόταν ο πατέρας μου Λουκιανός Κηλαηδόνης, επαναλειτουργεί φέτος μετά από 15 χρόνια που είχε παραμείνει κλειστό. Κάθε Σάββατο λοιπόν φιλοξενώ στον χώρο, ως οικοδέσποινα, έναν διαφορετικό καλεσμένο και μαζί φτιάχνουμε μια βραδιά, μοναδική κάθε φορά, με βασικό άξονα την αισθητική και τη φιλοσοφία αυτού του τόσο ιδιαίτερου χώρου. Ο βασικός λόγος που ξαναβάλαμε σε λειτουργία το Πατάρι είναι η ανάγκη που νιώσαμε στο να υπάρξει ένας χώρος ζεστός και φιλόξενος, που να μπορούν οι άνθρωποι που έρχονται να νιώθουν άνετα και να περνούν καλά κάθε Σάββατο βράδυ, ένα ωραίο στέκι με λίγα λόγια. Και από τα πρώτα Σάββατα που λειτουργήσαμε μπορώ να πω πως ο σκοπός μας έχει επιτευχθεί σε μεγάλο βαθμό.

Ο χώρος συνδέθηκε, ταυτίστηκε με τον Λουκιανό, τον πατέρα σας. Εμεινε επίσης κλειστός από το 2009, όπως είπατε. Πώς επιζεί ο σπουδαίος δημιουργός στον χώρο και σε όσα κάνετε, αλλά και με διακριτή τη δική σας ματιά;

Ο Λουκιανός βρίσκεται ακόμα παντού στον υπέροχο αυτόν χώρο, από το μπαρ που ο ίδιος το είχε στήσει ως αναπαράσταση του πίνακα του Edward Hopper «Nighthawks», μέχρι το καουμπόικο πάλκο, τον μπλε φωτισμό και τόσες ακόμα λεπτομέρειες στις οποίες είχε δώσει τεράστια σημασία ο ίδιος. Σε σχέση με το δημιουργικό μου κομμάτι, πιστεύω ότι ο Λουκιανός βρίσκεται εκεί σε κάθε τραγούδι που γράφω και μου νεύει χαμογελώντας όταν κάτι κάνω σωστά.

Γενικά οι γονείς σας, Αννα Βαγενά και Λουκιανός Κηλαηδόνης, πώς επέδρασαν στην πορεία σας; Αισθανθήκατε μέσα στα χρόνια και μια αγωνία απέναντι στο έργο τους;

Σίγουρα αισθάνθηκα αγωνία απέναντι στο τεράστιο έργο τους, πώς θα μπορούσα άλλωστε να μη νιώσω; Μόνο εύκολο δεν είναι να είναι κανείς παιδί δύο τόσο σπουδαίων καλλιτεχνών και να επιλέγει να τραβήξει τον ίδιο δρόμο με αυτούς. Παράλληλα όμως έχουν αποτελέσει και οι δύο με το έργο τους, τη στάση τους και τον τρόπο ζωής τους μεγάλη πηγή έμπνευσης για εμένα.

Τι γκάμα υπηρετείτε ερμηνευτικά και έχει ενδιαφέρον να μας πείτε πώς βλέπετε τα αμερικάνικα 50s ή το αστικό ελαφρό της χώρας μας που λάτρεψε ο Λουκιανός.

Θέλοντας και μη, θα έλεγα ότι βαδίζω στα χνάρια του Λουκιανού καλλιτεχνικά, γράφω δηλαδή και ερμηνεύω τραγούδια με ελληνικό στίχο και μελωδίες γλυκές και φωτεινές, σαν του Λουκιανού, και αγαπάω και εγώ πολύ τον αμερικάνικο 50s rock and roll και country ήχο, όπως και τα ελαφρά τραγούδια του 1950. Ολα αυτά μας τα έμαθε ο Λουκιανός πολύ πριν γίνουν μόδα και μεγαλώσαμε στο σπίτι μας ακούγοντας αυτές τις μουσικές.

Η έννοια της μουσικής σκηνής συχνά συνδέεται και με παθογένειες. Από τον κακό ήχο μέχρι τη… χωροταξία ή ακόμη και το κλίμα. Τι διαφορετικό κομίζει το Πατάρι ή θέλατε να αποφύγετε;

Οπως είπα και προηγουμένως, ο βασικός λόγος που ξαναλειτούργησε το Πατάρι ήταν για να πάμε τελείως ενάντια σε όλη αυτή την παθογένεια. Εχοντας βιώσει λοιπόν όλα αυτά τα χρόνια αυτούς τους σκοτεινούς χωρίς ζεστασιά και φαντασία χώρους, το Πατάρι ξαναλειτούργησε για να κάνει το τελείως αντίθετο!

Εχετε συγγράψει και ένα παραμύθι, «Τα Γενέθλια της Ριρίκας». Ποια αξία βασικά διαπραγματεύεστε και γιατί επιλέξατε τη φόρμα του παιδικού βιβλίου;

Η κεντρική ιδέα πίσω από «Τα Γενέθλια της Ριρίκας» είναι η αξία της φιλίας, η οποία θεωρώ ότι στις μέρες μας, που όλα όσα ξέραμε ως τώρα ως σταθερές καταρρέουν σιγά-σιγά, έχει τεράστια σημασία. Το παραμύθι προέκυψε μέσω των τραγουδιών που έγραψα εκείνη την περίοδο, μεταξύ σοβαρού και αστείου στα παιδιά μου. Στη συνέχεια, για να μη μείνουν ορφανά αυτά τα τραγουδάκια, σκέφτηκα να τα «ντύσω» με μια ιστορία, η οποία τελικά έγινε βιβλίο και θεατρική παράσταση. Ολο αυτό θα έλεγα πως έγινε κατά κάποιον τρόπο αυθόρμητα και το αποτέλεσμα, μαζί με την τεράστια επιτυχία που έχει γνωρίσει, έχει υπερβεί σε πολύ μεγάλο βαθμό τις προσδοκίες μου.