Ξύνοντας ελβετικές πληγές

Τώρα που πιάσαμε τα τραπεζικά, πάμε να κλείσουμε όλα τα θέματα. Κάτι σαν να ξύνουμε πληγές. Ενα από αυτό αφορά όσους τη δεκαετία του 2000 έκαναν το λάθος να εμπιστευτούν τους υπαλλήλους των τραπεζών και να επιλέξουν (με την υπογραφή τους) να πάρουν στεγαστικό δάνειο συνδεδεμένο με το ελβετικό φράγκο. Οι περισσότεροι δανειολήπτες που έκαναν το λάθος ήταν νέες οικογένειες που επένδυσαν στο όνειρο της ιδιοκατοίκησης. Εκείνη την εποχή η ισοτιμία κινούνταν στην περιοχή του 1 ευρώ για 1,60 ελβετικά φράγκα. Το επιτόκιο που διαμορφωνόταν ήταν μεγάλη ευκαιρία σε σύγκριση με τα τότε επιτόκια του ευρώ.

Η ευφορία δεν κράτησε πολύ. Για την ακρίβεια, χάθηκε στην πιο δύσκολη στιγμή της χώρας, ως παράλληλη εξέλιξη. Στη δεκαετία του 2010 άρχισε να υποχωρεί, αρχικά στο 1 ευρώ για 1 – 1,20 ελβετικά φράγκα, αργότερα πιο κάτω. Η επιτυχής επιλογή του 2005 άρχισε να γίνεται τραγωδία το 2012, μαζί προφανώς με όσα παράλληλα γίνονταν εκείνη την περίοδο ως συνέπεια της κατάρρευσης της οικονομίας. Κάποιοι τότε μέσα στην απελπισία τους από ένα χρέος που όσο και να πλήρωναν αντί να μειώνεται αυξανόταν, έσπευσαν να αποδεχτούν και να εμπιστευτούν και πάλι τα στελέχη των τραπεζών αποδεχόμενοι ρυθμίσεις με μετατροπή του χρέους σε ευρώ. Δηλαδή με παραδοχή και οριστική κατοχύρωση της ζημιάς. Η εξέλιξη αυτή οδήγησε σε ακόμα μεγαλύτερα προβλήματα, σε δάνεια που έγινε ακόμα πιο δύσκολο να αποπληρωθούν. Οι συγκεκριμένοι δανειολήπτες αποποιήθηκαν ταυτόχρονα και κάθε δικαιώματός τους για διεκδίκηση αποζημίωσης στο μέλλον.

Η κατάσταση επιδεινώθηκε ακόμα περισσότερο τα τελευταία χρόνια, με αποτέλεσμα όσοι χρωστούν ακόμα, να καλούνται να αποπληρώσουν το δάνειό τους με ισοτιμία 1 ευρώ για δάνειο 0,93 ελβετικών φράγκων. Για να γίνει αντιληπτό, για ένα μέσο δάνειο σε ευρώ με μια διάρκεια αποπληρωμής τα 20 χρόνια καταλήγει ο δανειολήπτης να καταβάλλει περίπου 1,5 φορά το ποσό που δανείστηκε. Αν δανείστηκε 100.000 ευρώ, η εξόφληση με τους τόκους είναι περίπου 150.000 ευρώ. Στην περίπτωση του ελβετικού φράγκου της δεκαετίας του 2000, αν κάποιος δανείστηκε 100.000 ευρώ, καλείται να αποπληρώσει σήμερα πάνω από 250.000 ευρώ. Και ενδεχομένως να είναι ήπιος ο υπολογισμός.

Το θετικό παράδοξο, ενδεικτικό ότι οι πιο πολλοί από τους συγκεκριμένους δανειολήπτες είναι αυτό που ο λαός αποκαλεί νοικοκύρηδες, είναι ότι μικρό συγκριτικά μέρος από το μέγεθος των συγκεκριμένων δανείων έχει περάσει ως μη εξυπηρετούμενο στις εταιρείες διαχείρισης. Περίπου το ένα τρίτο από τα 4,5 δισ. ευρώ ιδιωτικού χρέους που παραμένουν συνδεδεμένα με το ελβετικό νόμισμα. Με λίγα λόγια, οι περισσότεροι το πάλεψαν. Στις πιο αντίξοες συνθήκες που έχει περάσει ποτέ η ελληνική οικονομία. Αλλά επίσης για τους περισσότερους είναι σχεδόν αδύνατον να αποπληρωθεί. Σίγουρα όχι με τη σημερινή ισοτιμία. Οπότε είναι σαφές ότι χρειάζεται μια λύση. Το ποια θα είναι αυτή, ας το συμφωνήσει ο Κωστής Χατζηδάκης με τις τράπεζες και ας μας το ανακοινώσει. Είναι σημαντικό να νιώσουν ότι έκαναν μια λάθος επιλογή, στην οποία τους έσπρωξαν οι πλέον ειδικοί, το πάλεψαν για χρόνια μόνοι τους και τώρα, έστω και με μεγάλη καθυστέρηση, θα τύχουν μιας κάποιας διευκόλυνσης.