Κομματίδια και ανεξάρτητοι αλλάζουν το πολιτικό σκηνικό

Στα έδρανα της Ολομέλειας κάθονται ήδη 10 Κοινοβουλευτικές Ομάδες, ενώ στους διαδρόμους του βουλευτηρίου αναρωτιούνται αν το κόμμα Κασσελάκη θα κατορθώσει να αποκτήσει κι αυτό μία. Οι ανεξάρτητοι βουλευτές έχουν φτάσει τους 23. Κοινοβουλευτικοί ιστοριοδίφες λένε ότι πρόκειται για ιστορικό υψηλό της μεταπολιτευτικής περιόδου και οι παροικούντες το κομματικό σύστημα βάζουν στοιχήματα για το αν θα κατορθώσουν να ενωθούν σε μια συμπαγή ΚΟ ή θα χάσουν δυνάμεις εξαιτίας όσων δουλεύουν για την ένταξή τους σε μια απ’ αυτές των λεγόμενων συστημικών κομμάτων. Τα παραπάνω νούμερα, όπως κι οι συζητήσεις, μαρτυρούν τη ρευστότητα του πολιτικού σκηνικού προκαλώντας ταυτόχρονα μια απορία: υπάρχει πιθανότητα να ενωθούν οι δυνάμεις στα δεξιά της Δεξιάς και να συνεργαστούν με κάποιον τρόπο όποιες βρίσκονται στ’ αριστερά του πολιτικού φάσματος;

Υπάρχει, δηλαδή, πιθανότητα ο κατακερματισμός του κομματικού συστήματος να οδηγήσει σε ένα νέο; Πολιτικοί αναλυτές ήδη συζητούν αν θα βρεθεί η επόμενη Βουλή με περισσότερα κόμματα από τη σημερινή. Κι ορισμένοι ανάμεσά τους θεωρούν την απάντηση στο πρώτο σκέλος του αρχικού ερωτήματος ευκολότερη. Τα κομματίδια που φιλοδοξούν να εκφράσουν τους πούρους συντηρητικούς ψηφοφόρους γράφουν όλα μαζί χονδρικά ένα 20% στα γκάλοπ.

Μετά την ευρωκάλπη πολλοί φοβήθηκαν ότι κι η Ελλάδα θα ακολουθήσει αναπόφευκτα την πανευρωπαϊκή τάση ανόδου της Ακροδεξιάς – παρότι τα κέρδη τους σε απόλυτους αριθμούς δεν ήταν και τόσο αξιόλογα, μόλις 3.412 ψήφοι περισσότερες από τις εθνικές εκλογές του 2023. Κανένας από τους αρχηγούς του συγκεκριμένου χώρου, βέβαια, δεν διάβασε τις εκλογικές τους επιδόσεις σαν μια προειδοποίηση πως το ενδεχόμενο της ισχύος βρίσκεται μόνο στην ένωσή τους.

Ολοι ανεξαιρέτως έμειναν στην ευκαιρία που τους προσφέρθηκε να αυξήσουν τα ποσοστά τους μέχρι την αναμέτρηση του 2027. Κι ύστερα ήρθαν τα εσωκομματικά της ΝΔ. Η αναταραχή στην Κεντροδεξιά, με αποκορύφωμα τη διαγραφή Σαμαρά, εκλήφθηκε από Βελόπουλο, Λατινοπούλου και Νατσιό ως μια ευνοϊκή περίσταση, που τους επιτρέπει να βουτήξουν στην εκλογική δεξαμενή της παραδοσιακής γαλάζιας βάσης.

Παρότι πάντως οι δύο τελευταίοι έσπευσαν να πλέξουν το εγκώμιο του Μεσσήνιου μόλις αποπέμφθηκε (θεωρώντας ότι έτσι πλήττουν τη ΝΔ), πριν από λίγες μέρες η επικεφαλής της Φωνής Λογικής ξεκαθάρισε στα ερτζιανά ότι δεν θα τη – sic – διαλύσει για να πάει σε ένα κόμμα Σαμαρά. Ο δε πρόεδρος της Ελληνικής Λύσης κράτησε από την αρχή αποστάσεις, διερωτώμενος στα σόσιαλ μίντια «ποιος είναι πατριώτης; Αυτός που έβαλε “σιγαστήρα” για τη Μακεδονία, αυτός που υπέγραψε το PSI δολοφονώντας όλους τους Ελληνες που είχαν ομόλογα ελληνικού Δημοσίου;». Για να το πούμε αφιλτράριστα: ο πολιτικός εγωκεντρισμός όποιων έχουν φτιάξει προσωποπαγή κόμματα καθιστά σχεδόν αδύνατη μια συμπόρευσή τους.

Αλλωστε, οι δύο «μεγαλύτερες» δυνάμεις (η Νίκη χάνει από δημοσκόπηση σε δημοσκόπηση τον τελευταίο καιρό κι οι «Σπαρτιάτες» δεν θα έχουν καν ΚΟ εφόσον ανεξαρτητοποιηθεί ένας ακόμη βουλευτής τους) έχουν σε εκκρεμότητα μια δικαστική διαμάχη μετά την αγωγή που κατέθεσε η Λατινοπούλου κατά του Βελόπουλου. Οσο για το σενάριο ίδρυσης ενός κόμματος από τον Σαμαρά; Μέχρι κι αυτοί που το κουβεντιάζουν το αναλύουν σαν κίνηση που θα έκοβε λίγο από τη ΝΔ και λίγο από τους δεξιότερους της ΝΔ – σαν ένα επιπλέον συντηρητικό κομματίδιο, δηλαδή.

Στα αριστερά, η κατάσταση είναι πιο περίπλοκη. Ούτε εκεί λείπουν οι προσωπικές φιλοδοξίες και τα κόμματα ΙΧ. Υπάρχουν τέσσερα τα οποία καταγράφονται δημοσκοπικά κοντά στο κατώφλι του 3% – κάποια πιάνουν παραπάνω κι άλλα παρακάτω – και προέρχονται από τα σπλάχνα του ΣΥΡΙΖΑ: Πλεύση Ελευθερίας, Νέα Αριστερά, ΜέΡΑ25 και Κίνημα Δημοκρατίας. Ο ιδρυτής του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ προειδοποίησε τις προάλλες πως αν θέλουν «μια θετική προοπτική» θα πρέπει να βρουν τρόπους υπέρβασης του «πολυκατακερματισμού». Ομως, οποιαδήποτε συζήτηση μεταξύ κασσελακικών και συριζαίων μοιάζει αδύνατη. Ο Μπάρκας με τον Αυλωνίτη, π.χ., δεν κατόρθωσαν να συνυπάρξουν ούτε καν σε πάνελ τη Δευτέρα. Οι μεν αποκαλούν τους δε «Εφιάλτες» κι οι δε κατηγορούν τους μεν για «μηχανορραφίες» ή πως τους «έδιωξαν με τις κλοτσιές», όπως το έθεσε η Τζάκρη.

Η Νέα Αριστερά από την πλευρά της έχει ξεκαθαρίσει πως “ήρθε για να μείνει”. “Ξεχάστε την επιστροφή στο μαντρί, εμείς δεν είμαστε πρόβατα, δεν κάνουμε πολιτική έτσι”, έχει ήδη προλάβει να δηλώσει ο Αλέξης Χαρίτσης. Ωστόσο, αν ο ΣΥΡΙΖΑ στηρίξει τον Ράμμο για ΠτΔ, κάποιοι δεν θα υποθέσουν ότι ακολούθησε τους νεοαριστερούς αλλά πως αυτοί έρχονται εγγύτερα στο παλιό τους κόμμα. Φυσικά, κανείς δεν περιμένει να διαπραγματευτούν οτιδήποτε με τον αρχηγό του Κινήματος Δημοκρατίας, τον οποίο θεωρούν μια βαλκανική εκδοχή του Τραμπ.

Η πρόταση της Ζωής Κωνσταντοπούλου για συγκρότηση ενός Συμβουλίου Αντιπολίτευσης ακούστηκε σαν το πρώτο βήμα προς μια συντονισμένη πορεία. Παρ’ όλα αυτά, πολλοί απ΄όσους έχουν υπάρξει παλιοί της σύντροφοι δύσκολα φαντάζονται πως θα μπορούσε να λειτουργήσει στην πράξη. Ούτε οι ούλτρα δεξιοί, ούτε οι ριζοσπάστες αριστεροί δείχνουν να σκέφτονται σοβαρά το αύριο των χώρων τους. Τι κι αν το μέλλον συνήθως έρχεται αρκετά γρήγορα;