Ας στολίσουμε κι εμείς

Πάει κι ο Ναυαρχούκος. Καπνός ο κύριος Αποστολάκης. Πέταξε ένα πουλί, πάει στη στεριά την αντικρινή. Οπου φύγει φύγει από τη Φαμελλοπολακία. Πώς την κάνουν έτσι ένας ένας; Τι φυλλόρροια είναι αυτή. Κι αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ πια (ό,τι έχει μείνει από δαύτον) τι δένδρο φυλλοβόλον απεδείχθη. Είπαμε φθινόπωρο αλλά όχι κι έτσι.

Δεν πρόλαβα να διαβάσω την απάντηση του κ. Πολάκη στο φευγιό του Αποστολάκη και τσουπ. Ξεπετάχτηκε άλλη μια κυρία που μέσα από μια εκπομπή του One και στον κύριο Τάκη ου μην αλλά και Χατζή αμόλησε στα καλά καθούμενα την αποχώρησή της απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ και την είσοδό της στο Κίνημα Δημοκρατίας του κυρίου Κασσελάκη. Το δε όνομα αυτής. Ολυμπία Τελιγιορίδου. Μάλιστα.

Και ό,τι μας είχε διαβεβαιώσει το απόγευμα ο κ. Φάμελλος ότι τελειώσαν τα σκασιαρχεία. Πώς αποδεκατίζεται έτσι το αποδεκατισμένο; Δύο φεύγα την ημέρα τον Φάμελλο κάνουν πέρα.

Οχι ότι θα στεναχωρηθώ κιόλας, διότι ανεμομαζώματα διαβολοσκορπίσματα, σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ, αλλά είναι κι ένας ολόκληρος κόσμος που σερνότανε πίσω απ’ αυτόν τον θίασο ποικιλιών και ποικίλων αποκλίσεων που το τι μας σούρνανε όταν μεσουρανούσαν… τον άμμο της θάλασσας.

Τι Τσολάκογλους μας έλεγαν, τι γερμανοτσολιάδες, τι Νενέκους (αυτό, δεν ξέρω γιατί, με πείραζε πιο πολύ απ’ όλα. Μα Νενέκος;), σε μια στιγμή δε έγινα κατ’ αυτούς και Μενουμευρώπιδας.

Και πες αυτά πιστεύανε, αυτά και λέγανε. Τώρα που βλέπουνε πως αυτοί που προσκυνούσανε και για χάρη τους μας έσερναν τα εξ αμάξης, ενίοτε δε μας έκοβαν την καλημέρα, τώρα που αυτοί που υπερασπίζονταν με νύχια και με δόντια αποδείχτηκαν κάτι ανθρωπάκια που λοιδορούν ο ένας τον άλλον, κάτι μίζερα όντα που σηκώνονται να μιλήσουν και παίρνουν και την καρέκλα μαζί σφηνωμένη στα οπίσθιά τους μην τους την πάρει ο διπλανός τους σύντροφος, δεν λέω να μας ζητήσουνε συγγνώμη για τον διασυρμό που μας επεφύλασσαν όλα αυτά τα χρόνια, αλλά να κάνουν τον «ούτε ήμουν, ούτε είδα, ούτε ξέρω»;

Να μας κοιτάνε στα μάτια ανενδοίαστα σε στυλ «εμείς τα λέγαμε πάντα»;

Τον κακό σας τον καιρό και τον ανάποδό σας που τα λέγατε πάντα. Που χορεύατε τον τσάμικο στο Σύνταγμα γιατί είπατε το ΟΧΙ στην Ευρώπη, και σ’ έναν μήνα ψηφίσατε το ΝΑΙ του Τσίπρα και τον κάνατε πρωθυπουργό αγκαλιά με τον Καμμένο και πανηγυρίζατε «Πρώτη φορά Αριστερά» και «Πρώτη φορά Αριστερά. Οχι, μάτια μου γλυκά, δεν ήταν πρώτη φορά Αριστερά» που να χτυπάτε τον κώλο σας κάτω. Ηταν «Πρώτη φορά Αριστερά με άκρα Δεξιά».

Και επαναλαμβάνω. Δεν θέλουμε συγγνώμη. Λέξη άλλωστε άγνωστη για σας, αλλά τουλάχιστον, λίγο πιο κάτω το κεφάλι και πιο κοντή τη γλώσσα. Γκέγκε; Αντε μπράβο, γιατί αρκετά σας στόλισα κι έχω να στολίσω και το δέντρο.