Αντώνης Λυμπέρης: Ράγισε καρδιές ο επικήδειος του γιου του Αλέξανδρου

Σε βαρύ κλίμα πραγματοποιήθηκε το μεσημέρι της Τετάρτης η κηδεία του Αντώνη Λυμπέρη στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών, εκεί όπου συγγενείς, συνεργάτες και φίλοι είπαν το τελευταίο «αντίο» στον γνωστό εκδότη. Ο Αντώνης Λυμπέρης, ο οποίος «έφυγε» από τη ζωή σε ηλικία 71 ετών, έδωσε το προηγούμενο διάστημα μια σκληρή μάχη με τον καρκίνο, ωστόσο αυτή τη φορά δεν κατάφερε να βγει νικητής.

Ωστόσο, αυτό που έκανε τους πάντες να βουρκώσουν, ήταν η στιγμή που ο Αλέξανδρος Λυμπέρης αποχαιρέτησε τον πατέρα του με έναν συγκλονιστικό επικήδειο, που παρουσιάστηκε στην εκπομπή «Πρωινό».

«Ο πατέρας μου ήταν ένας μαχητής. Μέχρι την τελευταία του πνοή, έδωσε τη δική του άνιση μάχη με μια αρρώστια που κανείς δεν μπορεί να νικήσει. Ήξερε τις δυσκολίες, ήξερε τι είχε απέναντί του, αλλά δεν λύγισε ποτέ. Με θάρρος, αξιοπρέπεια και την ανεξάντλητη δύναμη της ψυχής και της θέλησής του, αντιμετώπισε το κάθε εμπόδιο. Πάλεψε για να μείνει κοντά μας, για να ζήσει όσο περισσότερο μπορούσε μαζί μας. Αυτός ήταν ο πατέρας μου, ένας άνθρωπος που δεν εγκατέλειπε ποτέ. Θυμάμαι σχεδόν δύο εβδομάδες πριν ήμασταν οι δυο μας στο δωμάτιο του νοσοκομείου και μου είπε ‘μην ακούς ρε όταν πονάω, φωνάζω και λέω πως δεν αντέχω τον πόνο και ότι θα πεθάνω. Δεν θα πεθάνω, έτσι το λέω, εγώ θα ζήσω’.

»Μία εβδομάδα πριν φύγεις μας είπες να φτιάξουμε τη λίστα για τα γενέθλια σου στις 19 Δεκεμβρίου για το ποιους θα καλέσουμε στο σπίτι όπως κάθε χρόνο. Μας είπες που θέλεις να πάμε τα Χριστούγεννα, την πρωτοχρονιά να πούμε καλή χρονιά, να είμαστε καλά και μετά λες βλέπουμε τι θα γίνει του χρόνου. Εκεί που ήθελες θα είμαστε με το πιάτο σου στο τραπέζι. Μία ημέρα πριν φύγεις ήσουν σε καταστολή και όμως όταν σου έσφιξα σφιχτά το χέρι, άνοιξες τα μάτια σου ορθάνοιχτα για τελευταία φορά και με κοίταξες. Δεν μπορούσες να μου μιλήσεις όμως ένα δάκρυ κύλησε. .

»Την τελευταία σου ημέρα πριν φύγεις σου κρατούσαμε το χέρι από το πρωί μέχρι το βράδυ. Ήμασταν όλοι εκεί, η μαμά, η ηρωίδα μας που σε στήριξε όσο κανένας άλλος, η Φιλίππα, η Ιόλη, ο Άρης και εγώ! Δεν ήθελες να εγκαταλείψεις όμως. Μέχρι που η μαμά λιποθύμησε και έμεινες στο δωμάτιο μόνος σου για 1 λεπτό. Τότε άφησες την τελευταία σου πνοή και έφυγες. Ήσουν τόσο περήφανος και δυνατός που δεν μπορούσες να το κανείς όσο ήμασταν εκεί. Τη στιγμή που έφυγες ήταν και τα γενέθλια του Άρη μας, που έγινε 20 χρόνων και όμως έχει σταθεί με τόση δύναμη και γενναιότητα, όσο κανένας μας.

«Είχες πει πως θα δούμε τον Ολυμπιακό οι τρεις μας την Κυριακή όλοι μαζί όπως κάναμε πάντα. Δεν μπορέσαμε μπαμπάκα μου να τον δούμε, όμως τήρησες και αυτή την υπόσχεση σου καθώς έφυγες ακριβώς μετά. Μπαμπάκα μου, τον θάνατο δεν τον κέρδισε ποτέ κανείς. Το θέμα είναι να νικήσεις τη ζωή και εσύ το έκανες! Ξέρω πόσο ήθελες να δεις τα παιδιά σου να παντρεύονται, να γνωρίσεις τα εγγόνια σου και να ζήσεις μαζί μας αυτές τις όμορφες στιγμές που όλοι αξίζουν να ζήσουν. Και εμείς αυτό θέλαμε μπαμπάκα μου. Μπορεί να μην είσαι εκεί με την κάμερα σου συγκινημένος να μας τραβάς βίντεο, όμως είμαι σίγουρος πως θα μας βλέπεις, θα μας καμαρώνεις και θα μας προστατεύεις από ψηλά.

«Μπαμπά μου, σε ευχαριστούμε για όλα. Για την υπομονή σου, την καλοσύνη σου, την αγάπη σου, τη δύναμή σου. Θα μας λείψεις περισσότερο απ’ όσο μπορούν να περιγράψουν τα λόγια. Θα σε κουβαλάμε πάντα μέσα μας, σε κάθε μας βήμα, σε κάθε μας σκέψη. Σε ευχαριστούμε για τα μαθήματα που μας δίδαξες, τις αξίες που μας κληροδότησες, είναι δώρα που θα κρατάμε για πάντα. Υπόσχομαι ότι θα τιμήσω τη μνήμη σου τηρώντας όλα αυτά που σου υποσχέθηκα όταν σε αποχαιρέτησα και ότι θα συνεχίσω να ζω όπως μου έμαθες, με αγάπη, πάθος και δύναμη. Η ζωή είναι μικρή μπροστά στην αιωνιότητα που μας ενώνει. Όπως σου είπα και την τελευταία φορά που σε αντίκρισα, θα τα ξαναπούμε σύντομα! Ας αναπαυθεί η ψυχή σου με ειρήνη. Θα σε αγαπάμε για πάντα».