Νέες ασκήσεις ισορροπίας στην Κουμουνδούρου

Τι σηματοδοτεί η εκλογή του Σωκράτη Φάμελλου στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ;

Οι ψηφοφόροι της Κουμουνδούρου έστειλαν συγκεκριμένο μήνυμα για τον τρόπο και το μετριοπαθές ύφος με το οποίο θέλουν να πορευθεί από εδώ και πέρα το κόμμα τους – βγαίνοντας από μια μακρά περίοδο εσωστρέφειας, που είχε ως αποτέλεσμα μια ακόμα διάσπαση και την απώλεια του θεσμικού τίτλου της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Η πρώτη, δύσκολη αποστολή του νέου προέδρου είναι να ανακόψει την καθοδική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ και την εικόνα της διάλυσης που παρουσιάζεται προς τα έξω.

Ο πρώτος τρόπος να το πετύχει είναι με την ανακοπή του κύματος αποχωρήσεων, σε επίπεδο οργανώσεων, αλλά και σε επίπεδο βουλευτών – καθόλου τυχαία, από τα πρώτα πράγματα που ζήτησε ήταν οι οργανώσεις της βάσης να παραμείνουν ανοιχτές.

Στην περίπτωση των βουλευτών, τα πράγματα είναι λίγο πιο δύσκολα, καθώς υπάρχει μια δεδομένη ομάδα που κοιτάει προς την πλευρά του Στέφανου Κασσελάκη, ακόμα κι αν δεν έχει αποφασίσει να κάνει το βήμα προς την έξοδο.

Η εμφάνιση του Γιάννη Σαρακιώτη στον Γοργοπόταμο μαζί με τον Κασσελάκη, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ είχε διαφορετική, δική του εκπροσώπηση, θεωρείται ενδεικτική των ως τώρα προθέσεών του – ενώ όλοι βρίσκονται εν αναμονή των αποφάσεων του Ευάγγελου Αποστολάκη.

Για πόσο οι δύο πλευρές θα συνυπάρχουν;

Η πρώτη φράση του Φάμελλου στον δρόμο προς την Κουμουνδούρου ήταν «το “μαζί” έχει κερδίσει».

Επιδέχεται δύο ερμηνείες, μια για το «συγύρισμα» του ΣΥΡΙΖΑ σε ενωτικό κλίμα και μια που έχει άμεση αναφορά στον Παύλο Πολάκη, ο οποίος επί της ουσίας αποδέχτηκε το αποτέλεσμα χωρίς να χρειαστεί δεύτερη Κυριακή – διατηρώντας ένα κλίμα ομόνοιας μετά από πολύ καιρό στον ΣΥΡΙΖΑ. Θα αντέξει όμως αυτό σε βάθος χρόνου;

Μπορεί ο Φάμελλος να επικράτησε, όμως ο Πολάκης είναι ο κερδισμένος.

Ο πρώην αναπληρωτής υπουργός Υγείας δεν είναι πια μόνο μια συγκεκριμένη φιγούρα εντός του κομματικού μηχανισμού, που μπορεί να «ξεπερνάει τα όρια» ή να κάνει «λάθη που κοστίζουν» ως μονάδα, καθώς εκπροσωπεί το 43% του ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτό σημαίνει πως και ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να μένει μετέωρος ανάμεσα στον εαυτό του που θυμίζει περισσότερο τα όσα έλεγε το κόμμα το 2012 και το 2014 για το πολιτικό σύστημα και στον άλλο, της κυβερνώσας Αριστεράς, που είναι ανοιχτή στις προοδευτικές συνεργασίες και στα ανοίγματα στον ευρύτερο κεντροαριστερό χώρο.

Για πόσο καιρό αυτές οι δύο πλευρές θα αντέξουν να συνυπάρχουν; Μπορεί η πραότητα της σημερινής ηγεσίας να λειτουργήσει συγκολλητικά;

Σενάρια θεσμικών συνεργασιών

Οσον αφορά τις ίδιες τις συνεργασίες, οι πρώτες σκέψεις έτρεξαν κατευθείαν προς τη μεριά της Νέας Αριστεράς – κάτι όμως που, τουλάχιστον για την ώρα, μοιάζει αδύνατο. «Ξεχάστε την επιστροφή στο μαντρί, εμείς δεν είμαστε πρόβατα, δεν κάνουμε πολιτική έτσι» ανέφερε πριν από λίγες μέρες στη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής ο Αλέξης Χαρίτσης, ξεκαθαρίζοντας και τη στάση που θα κρατήσει από εδώ και πέρα η Νέα Αριστερά απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ στην ίδια γραμμή κινήθηκαν και τα περισσότερα από τα στελέχη που τοποθετούνται αυτές τις μέρες δημόσια.

Από την άλλη, το άμεσο τηλεφώνημα του Νίκου Ανδρουλάκη στον Φάμελλο, λίγη ώρα αφότου επιβεβαιώθηκε πως θα είναι ο νέος ένοικος του έβδομου ορόφου της Κουμουνδούρου, αφήνει περιθώριο θεσμικών συνεργασιών σε κοινοβουλευτικό επίπεδο, όπως έχει συμβεί και στο πρόσφατο παρελθόν – την περίοδο που ο Φάμελλος ήταν επικεφαλής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ και ένα εκ των προσώπων που είχαν αναλάβει τις σχετικές επαφές.