Η κολυμπήθρα του Σουνίου

Στην αρχή ο Αλέξης Τσίπρας συνομιλούσε «χαλαρά» με τον διάδοχο στο γραφείο της Βουλής. Ηταν η ομιλούσα συνείδηση του κόμματος και κέρδιζε χρόνο για να τοκίσει τη δική του υστεροφημία. Εβλεπε άραγε από τότε την τραμπικής διάστασης επέλαση που ερχόταν; Μάλλον ναι, με δεδομένη την προγενέστερη κυριαρχία των social media επί δικής του διακυβέρνησης. Αλλο ένα echo chamber ήταν ο Κασσελάκης, με αντήχηση που ξεπερνούσε όλες τις επιδόσεις της συριζαϊκής τοξικότητας. Πιθανότατα ο Αλέξης Τσίπρας να κρατούσε για τον εαυτό του τον ρόλο της φαιάς εξοχότητας των παρασκηνίων, του ινστρούχτορα που θα υποδείκνυε την τεχνογνωσία στον νέο αρχηγό.

Κι ύστερα, κάποια στιγμή, η ομιλούσα συνείδηση τρόμαξε με την εικόνα στον καθρέφτη. Παρέδωσε κόμμα και παρακολουθούσε τηλενουβέλα (χαμηλής θεαματικότητας). Οι σπασμωδικές παρεμβάσεις – στο συνέδριο, σε «κύκλους», σε ημερίδες – δεν έφεραν το ποθητό αποτέλεσμα, καθώς ο Κασσελάκης έστηνε τον δικό του μηχανισμό και τρεφόταν από το momentum. Με τον τρόπο του, υπονόμευε το μεγαλύτερο πρότζεκτ του Αλέξη Τσίπρα από τη στιγμή που αποχώρησε: αυτό που οι εταιρείες μάρκετινγκ ονομάζουν «rebranding» και οι κακές γλώσσες «ξέπλυμα». Από ομιλία σε ομιλία – με έδρα το νεότευκτο Ινστιτούτο – ο πρώην προσπαθούσε να προσεταιριστεί την Ευρώπη που κάποτε άφησε να χορεύει με ένα νταούλι. Μιλούσε πλέον για την οικονομία με όρους βαθυστόχαστους και η παρ’ ολίγον τραγωδία του 2015 έμοιαζε με μακρινό επεισόδιο παραδομένο στη λήθη. Μιλούσε και για την ιστορική ανάγκη μιας «προοδευτικής παράταξης» (ξανά και ξανά) που θα εξέφραζε αυτούς που δεν έχουν, δεν μπορούν και δεν θέλουν.

Το αφήγημα βόλευε πολλούς μέσα στο κόμμα, αλλά και όσους ανακάλυπταν ένα ακόμη αντίβαρο στην πολιτική κυριαρχία του Κυριάκου Μητσοτάκη. Μήπως τελικά δεν υπήρξε αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο; Μήπως οι επικοινωνιολόγοι έβαλαν τους μισούς Ελληνες να δηλητηριάζονται με τους άλλους μισούς για μια γραβάτα αδειανή; Ούτε επίκληση στους «αρμούς της εξουσίας» υπήρξε; Ούτε στοχοποίηση της μεσαίας τάξης μέσω της φορολόγησης; Δεν στάλθηκαν πολιτικοί αντίπαλοι στην αρένα της Novartis ούτε έγινε απόπειρα αναδιάταξης του μιντιακού τοπίου μέσω των τηλεοπτικών αδειών;

Αν απαντήσατε αρνητικά σε όλα τα παραπάνω, συνεπάγεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υπήρξε τοξικός και δεν έχτισε το εφήμερο πολιτικό του κεφάλαιο κατά την υπαρξιακή οδύσσεια της χώρας. Ετσι αμόλυντος και αναγεννημένος ο πρώην ηγέτης του θα μπορούσε να εξέλθει από την κολυμπήθρα του Σουνίου, «τόσο σοφός που έγινε, με τόση πείρα». Θα μπορούσε μάλιστα να διεκδικήσει νέο ρόλο στο πολιτικό σκηνικό τώρα πια που καπνός αχνοφαίνεται μέσα από τα ερείπια του κραταιού ΣΥΡΙΖΑ.

Παράλληλα με τον Αλέξη Τσίπρα, πάντως, το δικό τους rebranding – ταπεινότερο και «χαμηλοτάβανο», εκ των πραγμάτων – επιδιώκουν και πλείστες όσες μορφές του συριζαϊκού οικοσυστήματος. Ανέκρουσαν πρύμναν ξαφνικά και βλέπουν μπροστά τους «βόθρο» εκεί όπου άλλοτε κρεμούσαν οι καπεταναίοι τ’ άρματα. Αναγνωρίζουν ομοφοβική συνιστώσα στον ΣΥΡΙΖΑ όταν μέχρι πρότινος χάριζαν κι ένα χάσταγκ παραπάνω στους «ομοφοβικούς». Με δικά τους λόγια, οι εκατέρωθεν σύντροφοι καταγγέλλουν τους άλλους ως «σταλινικούς» ή «τραμπικούς». Το αποκορύφωμα κρύβεται σε εκείνη την ιαχή του περασμένου Οκτωβρίου έξω από το ξενοδοχείο όπου συνεδρίαζε η Κεντρική Επιτροπή: «Κάτω η χούντα της Αριστεράς». Α, ναι, το rebranding ξεκίνησε νωρίς. Και, ναι, είχε από την αρχή δράκο.