Φαντασμαγορικό φινάλε

Η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ το περασμένο Σάββατο (η τρίτη στην ιστορία του) ήταν προδιαγεγραμμένη. Εδώ και μήνες όλοι μας ξέραμε τι θα συμβεί, αφότου λίγο καιρό μετά την εκλογή του είχαμε καταλάβει το ποιόν και τον χαρακτήρα του Στέφανου Κασσελάκη. Ηταν λοιπόν βέβαιο το αναπόφευκτο της σύγκρουσης και για εμάς τους θεατές ήταν σαν να βλέπουμε το μέλλον να έρχεται σε αργή κίνηση. Επειτα από τόσα ευτράπελα και τέτοια απερίγραπτη φαιδρότητα που έφερε στην πολιτική η σχέση του κ. Κασσελάκη με τον ΣΥΡΙΖΑ, θα ήταν ο ορισμός της αποκλιμάκωσης των προσδοκιών μας αν το διαζύγιο ήταν πολιτισμένο. Θα ήταν ένα τέλος θλιβερό, εν σχέσει με τις ένδοξες στιγμές του παρελθόντος.

Ευτυχώς, όμως, δεν ήταν. Ηταν ένα τέλος πανηγυρικό, σαν την πασαρέλα στο φινάλε της ταινίας «8½» του Φελίνι. Τα είχε όλα: κλωτσοπατινάδα έξω από μπουζουξίδικο, κυρίες που λιποθυμούσαν, μέχρι και τον Αντώναρο να κάνει κεφαλοκλείδωμα στον πορτιέρη του καταστήματος, προκειμένου να βοηθήσει μια κυρία! Συγχρόνως όμως ήταν και ένα χρήσιμο μάθημα δημοκρατίας, με την έννοια ότι ήταν μία ακόμη απόδειξη της απόστασης που χωρίζει την Αριστερά από τη δημοκρατία, παρότι την επικαλείται διαρκώς. Οι συριζαίοι άνοιξαν τις πόρτες του κόμματος στους «φίλους» (μέσω της ανοικτής ψήφου για την εκλογή αρχηγού), προσδοκώντας ότι οι «φίλοι» που θα προσέλθουν θα είναι όμοιοι με αυτούς. Οταν διαπίστωσαν ότι ήταν τελείως διαφορετικοί, τους πέταξαν έξω με τις κλωτσιές: μαζικές εκκαθαρίσεις, σύμφωνα με τις καλύτερες παραδόσεις της Αριστεράς! (Συγγνώμη, παιδιά, αλλά το ΚΚΕ έχει πολύ πιο έντιμη στάση στο θέμα αυτό εν σχέσει με την υποτιθέμενη ανανεωτική Αριστερά…) Ως αριστεροί, λοιπόν, οι γνήσιοι συριζαίοι αδιαφορούν για τη δημοκρατία, ως κωμικός θίασος όμως σέβονται τον θεατή και προσφέρουν το γέλιο που υπόσχονται.

Από εδώ και πέρα, ένα σχετικό ενδιαφέρον έχει το νέο εγχείρημα στον χώρο, υπό τον Στέφανο Κασσελάκη – ει μη τι άλλο, για να δούμε πόσο θα αντέξει μέχρι και αυτό να εκραγεί. Επίσης, παρακολουθούμε με σχετική αγωνία την εξέλιξη του σκορ στο ντέρμπι της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που μέχρι το βράδυ της Κυριακής ήταν 32-31 υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι πολύ πιθανό το ΠΑΣΟΚ να περάσει τον ΣΥΡΙΖΑ και να γίνει αυτό επισήμως το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, καθώς από τους 32 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ οι οκτώ πρόσκεινται, σε διαφορετικό βαθμό ο καθένας, στον κ. Κασσελάκη. Μπορώ να φανταστώ τις πιέσεις που θα δέχονται για να μην αυτομολήσουν και δεν θα ήθελα να είμαι στη θέση κανενός τους.

Οσο για το παλαιό εγχείρημα, δηλαδή τον γνήσιο ΣΥΡΙΖΑ, αυτόν που μένει μετά την εκκαθάριση των κασσελίστας, νομίζω ότι τα λέει όλα η φωτογραφία των τεσσάρων υποψηφίων στην εξέδρα του συνεδρίου – ακριβέστερα, στην πίστα του μπουζουξίδικου. Σε αυτή βλέπουμε τους Παύλο Πολάκη, Απόστολο Γκλέτσο, Σωκράτη Φάμελλο και Νικόλα Φαραντούρη να χειροκροτούν τους εαυτούς τους και το συνέδριο. Δεν χρειάζεται καν να έχεις δει τη φωτογραφία! Τα ονόματα των υποψηφίων φτάνουν, αρκεί να ξέρεις ανάγνωση και να μπορείς να διαβάσεις σε αυτά το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ…

Η ΒΟΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΥ

Τόσους μήνες στα λαγούμια, είναι φυσικό να έχουν χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα – που ήταν, ούτως ή άλλως, ελάχιστη. Δεν εξηγείται διαφορετικά, κατά τη γνώμη μου, η έκκληση που απηύθυνε την περασμένη Παρασκευή η Χαμάς στους υποστηρικτές της ανά τον κόσμο να διαδηλώσουν υπέρ του αγώνα της. Η Χαμάς καταφεύγει στη βοήθεια του κοινού.

Κατ’ αρχάς, καλά κάνει, διότι δεν θα μπορούσε εκ των πραγμάτων να καλέσει τους υποστηρικτές της στη Γάζα να διαδηλώσουν, για τον απλό λόγο ότι δεν πρέπει να έχουν απομείνει πολλοί και όσοι απέμειναν δεν νομίζω ότι ξεμυτίζουν από τα λαγούμια. Προφανώς, η πρόσκληση απευθυνόταν κυρίως στον αραβικό και γενικότερα στον μουσουλμανικό κόσμο. Γιατί στον κόσμο της Δύσης, αν εξαιρέσεις μικρές ομάδες, των οποίων ο θόρυβος είναι δυσανάλογος προς το ασήμαντο μέγεθός τους, όπως λ.χ. οι αναρχικοί των ευρωπαϊκών πρωτευουσών και οι φοιτητές του Κολούμπια, το φαν κλαμπ της Χαμάς είναι πολύ περιορισμένο. Γιατί ποιος άλλος βγαίνει μέσα στο Σαββατοκύριακο να διαδηλώνει υπέρ βιαστών και δολοφόνων βρεφών; Κι αν υποθέσουμε ότι υπάρχουν κοινωνιοπαθείς που «γουστάρουν Χαμάς», πρέπει να είναι πολύ ηλίθιοι για να βγουν στους δρόμους και να δείξουν τη φάτσα τους.