Hayat her gün bir imtihandır
Her canı korumak kollamak bizim imtihanımızdır. Gördüğümüz her varlık birer canlıdır ve her şey kendi dünyasında bir değerdir. Sanki tüm dünyada bir canlı soykırım furyası başlamış gibi. Boynu bükük her canlı sadece boynunu bükenlerden değil buna sessiz kalanlardan da hesap soracak, Allah’ın evrende kurduğu bir kanundur. Can yakan ve ardından bunu telafi etmeye çalışmayan canının yanacağı anı beklesin. Ormanlar, hayvanlar, gücü yetmeyen insanlar çığlıklarıyla bizi imtihan ediyor ki bunların hepsinde bakanlar için hak olanın yansıması var. Hz. Şems’in de dediği gibi, “Hepimiz birbirimize görünmez iplerle bağlıyız”. Neye zarar verdiğimizi zannedersek edelim zarar verdiğimiz tek yer kendi varlığımızdır. Biz bedenlerimizden ibaret değiliz, ölücü de değiliz. Ebedi olan geleceğini inşa etmek ile ancak kurtulacağız. Buda kendimizden başkasına faydalı olmakla olabilir ancak.
“İnsanların en hayırlısı insanlara faydalı olandır.” Hz. Muhammed!
“En iyi fert kendinden ziyade mensup olduğu toplumu düşünen onun mevcudiyetinin ve saadetinin muhafazasına adayandır!” Mustafa Kemal Atatürk
Annem ile yolda yürürken bir araç olması gerekenden çok daha fazla hızla geçti yanımızdan ve annem de o anın korkusuyla beni kendine çekti ve ayağı takılıp kaldırımın kenarındaki yeşil alana düşüverdi.
Yere bakarak “özür dilerim dedi”
“Deli misin anne adam neredeyse bize çarpıyordu. Özür dilemesi gereken o.” dedim.
“Şoförden özür dilemedim, üzerine düştüğüm bu yeşilliklerden özür diledim kızım.” dedi. Verdiği cevap beni daha da şaşırtmıştı. Anne onlar sadece ot dediğimde annem bana hayatım boyunca üzerinde düşüneceğim şunları söyledi!
“Bir zamanlar bizde yerlerde bir avuç toprak, biraz ot değil miydik.?
Ana babalarımız ve beslendikleri hayvanlar o otlarla gıdalanıp can buldu ve bizi ürettiler.
Bedenlerimiz bir gün yine toprağa dönüşecek, üzerinde otlar bitecek. Bedenimiz döndüğünde aslına, canını yaktığımız otlara toprağımız mahcup olmasın istedim.
Ruhumuzun gıdası da iyi ahlak… Ahlak sadece iki but arasında değil ki kızım, iki kürek ve iki dudak arasına da sahip ol, gönlün herkese temiz baksın, gönülde Allah’a dönücü. Döndürüldüğünde kızarmasın özümüz. Bırak! Varsın deli desinler ama “O’nunla” arandaki sırrı bilmesinler.
İnsanoğlu bu, mutlu birini gördü mü taşlar, Nemrut’u olur içindeki gökyüzüne ok atar. Bak büyükler ne demiş? “Bastığın yerleri toprak diyerek geçme düşün tanı altında yatan binlerce kefensiz yatanı” derken sence sadece savaşta can verip yatanlarımı dizmiş bu benzersiz dizelere.? Belki can bulacaklara da ses etmiştir, ALLAH’tan başka kim bilebilir?
Bize düşen düşünmektir kızım…
O zamanlar çocuktum fakat tohumunu o gün attığı bu düşünce penceresinde nice nice çiçekler yetiştirdim.. Adım attığım her yerde sen varsın anneciğim, her nereye baksak hakkın yansıması var, hakkın yansımasını gören toplum sadece kendi vatanına değil dünyaya dahi ulaşır.
İlim ve sevgiyle görüşmek dileğiyle hoşçakalın…