Μοναξιά

Θυμάμαι τα κύματα ενθουσιασμού που είχε προκαλέσει τον Απρίλιο του 2021 όταν αποκάλεσε τον Ερντογάν δικτάτορα. Aφορμή ήταν το γεγονός ότι η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν είχε αναγκαστεί να μείνει όρθια κατά τη συνάντηση του τούρκου προέδρου με τον Σαρλ Μισέλ στο προεδρικό μέγαρο της Αγκυρας, καθώς δεν είχε προβλεφθεί θέση για εκείνη. «Με τους δικτάτορες πρέπει να είμαστε ειλικρινείς όταν εκφράζουμε διαφορετικές απόψεις» είχε πει ο τότε πρωθυπουργός της Ιταλίας. H τουρκική κυβέρνηση έγινε έξαλλη και ζήτησε από τον Ντράγκι να απολογηθεί, αλλά πολλοί δυτικοί ηγέτες δεν έκρυβαν την ικανοποίησή τους: επιτέλους κάποιος, έστω και μη εκλεγμένος, έλεγε τα πράγματα με το όνομά τους.

Η αλήθεια είναι βέβαια ότι ο Ερντογάν μπορεί να είναι αυταρχικός και να κλείνει στη φυλακή όποιον διαφωνεί μαζί του, αλλά τις εκλογές που έχει κερδίσει τις έχει κερδίσει καθαρά. Αντίθετα λοιπόν με τον Πούτιν, τον Σι ή τον Μαδούρο, δεν μπορεί να χαρακτηριστεί δικτάτορας. Η συγκεκριμένη λέξη, άλλωστε, δεν φαίνεται να τον  έπληξε: αντίθετα με τον Ντράγκι, εξακολουθεί να βρίσκεται στη θέση του, και μάλιστα να διευρύνει τον κύκλο της επιρροής του.

Ο «σούπερ Μάριο» βοήθησε τη χώρα του όταν τον χρειάστηκε. Αλλά στα βιβλία της Ιστορίας θα μείνει ως ο άνθρωπος που κλήθηκε να σώσει την Ευρώπη δύο φορές. Η πρώτη ήταν τον Ιούλιο του 2012, όταν ως πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας κατάφερε με την περίφημη φράση «η ΕΚΤ θα κάνει οτιδήποτε χρειαστεί» να αποκρούσει τις επιθέσεις των αρπακτικών εναντίον του ευρώ. Η δεύτερη ήταν πριν από έναν χρόνο, όταν του ζητήθηκε από την Κομισιόν να προτείνει μέτρα για να ανακοπεί η οικονομική παρακμή της Ευρώπης.

Ο Ντράγκι παρουσίασε χθες την έκθεσή του, που ήταν πολυσέλιδη και βαρυσήμαντη. Μεταξύ άλλων, προτείνει τη δημιουργία ενός κοινού ταμείου που θα χρηματοδοτεί με 800 δισεκατομμύρια ευρώ τον χρόνο τις επενδύσεις που χρειάζονται για την ανάκτηση του χαμένου εδάφους. Προτείνει επίσης την εμβάθυνση της ενιαίας αγοράς ως εργαλείου για την τόνωση της οικονομίας. Το κακό είναι ότι, αντίθετα με τις προηγούμενες φορές, δεν αποφασίζει εκείνος. Και όπως επισημαίνει το Politico, η αίσθηση του επείγοντος που χαρακτηρίζει την έκθεσή του απουσιάζει από τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.

Οι αδιόρθωτοι Γερμανοί, έτσι, διαμηνύουν ότι είναι αντίθετοι με οποιαδήποτε αύξηση του προϋπολογισμού της ΕΕ. Οι Ολλανδοί θέλουν να μειώσουν τη συνεισφορά τους στην Ενωση. Οι Γάλλοι με το ζόρι απέκτησαν μια προσωρινή κυβέρνηση. Οι Ιταλοί, οι Ισπανοί, οι Πορτογάλοι βρίσκονται σε άλλο μήκος κύματος.

Ο Ντράγκι νιώθει έτσι μια δυσάρεστη μοναξιά. H παρέμβασή του δεν θα ξυπνήσει την Ευρώπη. Το πραγματικό σοκ, λέει ένας κυβερνητικός αξιωματούχος στο Politico, θα είναι η επανεκλογή του Τραμπ. Και δεν θα είναι ούτε αυτός δικτάτορας.