Μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση

Δεν θυμάμαι στη μεταπολιτευτική ιστορία της Ελλάδας κομματικό σχηματισμό στον οποίο να συμβαίνουν όσα συμβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ τελευταία. Ο πρόεδρος Στέφανος Κασσελάκης στις δύο τελευταίες του παρεμβάσεις (ένα διάγγελμα στο ΤikTok και ένα άρθρο του στο «Βήμα της Κυριακής») φωτογραφίζει ως υπεύθυνο των εσωκομματικών αναταραχών τον πρώην πρόεδρο Αλέξη Τσίπρα. Είναι πιθανό να βλέπει φαντάσματα. Πλην όμως βρισκόμαστε μπροστά στη σπάνια περίπτωση που υπάρχει φωτιά και ψάχνουμε τον καπνό. Για την ακρίβεια ψάχνουμε τι ακριβώς καπνό φουμάρει ο Τσίπρας, που είχε ως πρωθυπουργός κι ακριβά γούστα.

Ας θυμηθούμε τι συμβαίνει στον ΣΥΡΙΖΑ μετά τις τελευταίες εθνικές εκλογές. Στον όχι και τόσο μακρινό Ιούνιο του 2023 η ΝΔ πήρε 40,5% – ποσοστό που δεν το λες και τεράστιο. Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως έπεσε στο 17,8% που είναι ένα από τα μικρότερα ποσοστά που έχει καταγράψει κόμμα αξιωματικής αντιπολίτευσης από τον καιρό της ΕΔΗΚ του Γιάννη Ζίγδη. Το είπε στον Τσίπρα ότι δεν ξέρει να κάνει αντιπολίτευση. Ο Τσίπρας έφυγε, είναι όμως πολύ μικρός για να αποχωρήσει από την πολιτική και μάλλον μεγάλος για να αρχίσει καριέρα πολιτικού μηχανικού. Τι έκανε; Εμεινε στην άκρη. Με τη βεβαιότητα ότι έχει ένα κόμμα με σοβαρά πλέον οικονομικά προβλήματα και χωρίς την ελάχιστη εσωτερική συνοχή – με άλλα λόγια ένα κόμμα που θα δυσκολευόταν πολύ να ορθοποδήσει.

Δεν ξέρω αν αυτό που συνέβη στη συνέχεια ενορχηστρώθηκε από τον Τσίπρα: για τον ίδιο ωστόσο είναι η πιο βολική εξέλιξη. Εμφανίστηκε και πήρε το κόμμα ο από τις ΗΠΑ προερχόμενος Κασσελάκης με στήριξη και ανθρώπων του πρώην πρωθυπουργού: Πολάκης, Νίκος Παππάς, Θεοδώρα Τζάκρη, η σιωπηλή Ρένα Δούρου κ.λπ. υπήρξαν ένθερμοι υποστηρικτές. Η ανάληψη του κόμματος από τον Κασσελάκη έδιωξε την Εφη Αχτσιόγλου που υποσχόταν ηρεμία μετά την καταιγίδα της εκλογικής ήττας: μια νίκη της στις εσωκομματικές, ακόμα κι αν δεν έδινε κάποια τρομερή προοπτική, δεν θα δημιουργούσε αναταραχές, αλλά προφανώς αυτές ήταν το ζητούμενο. Και ήρθαν.

Δεκατέσσερις μήνες μετά τη φυγή του Τσίπρα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πεδίο μάχης. Αν ό,τι γίνεται συνεχιστεί (που είναι και το πιθανότερο αφού κανένα συνέδριο δεν μπορεί να σταματήσει την αμφισβήτηση ενός αρχηγού όταν υπάρχουν πολλοί καλοθελητές για να τη συνεχίσουν), το πιθανότερο είναι ότι σε κάναν χρόνο από τώρα θα υπάρχουν εκκλήσεις επιστροφής του Τσίπρα. Θα υπάρχει για αυτόν διαθέσιμος όχι ένας ρόλος, αλλά δύο. Μπορεί να είναι από τη μία ο άνθρωπος που θα βοηθήσει τον ΣΥΡΙΖΑ να ενωθεί (έστω με τη θυσία του Κασσελάκη και όποιου του έχει απομείνει ως υποστηρικτής…) και από την άλλη να είναι το πρόσωπο το οποίο θα ηγηθεί ενός συνασπισμού της Κεντροαριστεράς, ειδικά αν στο ΠΑΣΟΚ επικρατήσουν όσοι αυτόν τον μεγάλο συνασπισμό ονειρεύονται.

Το πιο σπουδαίο για τον Τσίπρα είναι ότι αυτή η επιστροφή θα γίνει έπειτα από ένα διάστημα απόλυτης απουσίας: που με βάση αυτό το σενάριο, σημαίνει πως αν επιστρέψει, θα επιστρέψει χωρίς να κουβαλά το βάρος μιας κακής αντιπολίτευσης. Και θα διεκδικήσει την κυβέρνηση με την ελπίδα πως η φθορά της ΝΔ δεν θα της επιτρέπει πια να τον παρουσιάσει ως «μπαμπούλα» στους ελεύθερους επαγγελματίες, τους νέους επιστήμονες και τους αγρότες που αποτελούν τους ψηφοφόρους που από το 2016 εγκατέλειψαν τον ΣΥΡΙΖΑ.

Είναι τραβηγμένο το σενάριο αυτό; Μπορεί. Αλλά ο Κασσελάκης αυτό βλέπει. Υποπτεύεται ότι τον έφερε ο Τσίπρας για να παίξει κρυφτούλι στις πλάτες του και θυμώνει. Το πρόβλημα για αυτόν είναι ότι ο θυμός του δημιουργεί το είδος της αναταραχής που νομίζω αγαπάει ο Αλέξης…