Μια γυναίκα κλαίει

Οταν το είδα, βούρκωσα κι εγώ. Σχεδόν αυτόματα. Ούτε ενσυναίσθηση ούτε άλλες καινούργιες λέξεις που έρχονται να περιγράψουν παλιές, παμπάλαιες, σύμφυτες με την ανθρώπινη ιδιοσυγκρασία έννοιες. Εβλεπα μια γυναίκα, μια σοβαρή επιστήμονα, μια γιατρό που μπορούμε να φανταστούμε τι έχουν περάσει από τα μάτια της, να αναλύεται σε λυγμούς. Λυγμούς «μαθητικούς» για τους οποίους μάλιστα θέλησε να απολογηθεί με μια κοριτσίστικη συστολή. Ισως αυτό με έκανε να βουρκώσω. Εβλεπα μπροστά μου τι ακριβώς σημαίνει ετεροντροπή, ένα συναίσθημα σπάνιο και πολύτιμο σε μια εποχή που οι άνθρωποι, κυρίως μάλιστα όσοι έχουν καβαλήσει το άλογο της πρόσκαιρης πολιτικής εξουσίας, δεν ντρέπονται ούτε για τον εαυτό τους.

Η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Αθηνά Λινού δεν άντεξε. Η συνείδησή της ξεπέρασε το όριο της κομματικής σκοπιμότητας και ανοχής. Και έβαλε τα κλάματα όταν ο αψύς Κρητικός Παύλος Πολάκης επιτέθηκε με τον συνήθη τοξικό λόγο του σε συνεργάτρια του υπουργού Υγείας Αδωνι Γεωργιάδη – η οποία μάλιστα, βάσει του κανονισμού της Βουλής, δεν έχει το δικαίωμα να του απαντήσει. Εκείνη τη στιγμή δεν ήταν ούτε βουλευτής ούτε τίποτα. Ηταν μια γυναίκα, μια πολύ γενναία γυναίκα. Διότι, σε κάποιες περιπτώσεις, το δημόσιο κλάμα (που ουδεμία σχέση έχει με τη δημόσια κλάψα) απαιτεί μεγάλη γενναιότητα. Δεν είναι συγκίνηση. Είναι οργή και αυτό το συνεσταλμένο κλάμα, ο πιο αξιοπρεπής τρόπος να την εκφράσεις.

Η κυρία Λινού είπε ότι σε κανέναν άνθρωπο, άνδρα ή γυναίκα, δεν αξίζει αυτή η συμπεριφορά χωρίς «αλλά» στη συνέχεια ώστε να καλύψει τον κομματικό συνάδελφό της. Εκανε δηλαδή αυτό που δεν είχε τολμήσει να κάνει ούτε ο Τσίπρας ούτε ο Κασσελάκης ούτε κανένα άλλο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ που προσπαθούν, εδώ και τόσα χρόνια, να σώσουν τα άσωστα του Πολάκη, λες κι έχει κερδίσει ένα είδος άτυπης ασυλίας που του επιτρέπει να βρίζει και να προσβάλει όποια και όποιον γουστάρει. Πρόκειται για μια ύψιστη πολιτική πράξη χωρίς όμως απολύτως κανένα πολιτικό κίνητρο ή σκοπιμότητα. Κι αυτό την κάνει ακόμη πιο σημαντική. Φαίνεται και εκ του αποτελέσματος. Οταν μια βουλευτής κλαίει δημόσια και απολογείται για τη συμπεριφορά συναδέλφου της τα προσχήματα δεν μπορούν πλέον να κρατηθούν. Ετσι ο Παύλος Πολάκης είδε την πόρτα εξόδου από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του κόμματός του.

Πριν από μερικές ημέρες ο αψύς Κρητικός είχε βρίσει στον τηλεοπτικό αέρα τη Μαρία Συρεγγέλα. Και κάποιες κυρίες του ΣΥΡΙΖΑ έπιασαν αμέσως τα σφουγγαράκια του καλού ξεπλύματος. Οτι δεν ήταν σεξιστικό το «βούλωσέ το», ότι της είπε «πήγαινε κάνε καμιά δουλειά» και όχι «πήγαινε στην κουζίνα», άσε που πριν από χρόνια η κυρία Συρεγγέλα δούλευε στην ΚΥΠ. Επί της ουσίας, δηλαδή, επιτέθηκαν στο θύμα, για να κάνουν πλάτες στον Πολάκη. Κι ήρθε η κυρία Λινού και έδωσε ένα σπουδαίο μάθημα ηθικής. Που το έκανε ακόμη σπουδαιότερο διότι, ύστερα από αυτό το ξέσπασμα, συνέχισε την αυστηρή κριτική της στην κυβέρνηση ξεχωρίζοντας έτσι τις αξίες από τις απόψεις. Η Αθηνά Λινού ντράπηκε διότι είναι έξυπνη. Και η ντροπή απαιτεί ευφυία. Γι’ αυτό και οι χαζοί δεν ντρέπονται ποτέ και για τίποτα.