با حقوقِ نصفه نیمه به جنگِ طوفان‌های سهمگین می‌رویم!
کارگران نگهداری خطوط راه‌آهن زاهدان مانند کارگران شرکتی ابنیه فنی راه‌آهن در نقاط مختلف کشور، بارها خواستار حذف شرکت‌های پیمانکاری شده‌اند؛ کارشان دائمی و سخت است؛ تعمیر خطوط راه‌آهن کشور، یک پروژه‌ی موقت نیست، پس چرا برای دهه‌های متوالی به پیمانکاران واگذار می‌شود؟ چرا این کارگران که قلب راه‌آهن کشور هستند، قرارداد مستقیم ندارند و حداکثر مدت قراردادشان، سه ماه است؟!
به گزارش خبرنگار ایلنا، طوفان شن «سهمگین» است و مقابله با آن سهمگین‌تر؛ جانفرساست وقتی مجبوری مقابل طوفان بایستی و جانت را سپر کنی.....
وقتی طوفان‌های شن، بیابان‌های سختِ اطراف زاهدان را احاطه می‌کند، ریل‌های موازی راه‌آهن، زیر لایه‌های ضخیم خاک مدفون می‌شوند؛ چشم چشم را نمی‌بیند و لوکوموتیوران خطوط موازی و ممتد ریل را؛ قطار به مقصد پایتخت، مجبور از توقف است؛ باید ریل روفته شود، باید نخاله‌های طوفان کنار روند و پاک کردن این ریل‌های موازی وقتی خاک و شن تمام فضا را پر کرده و نفس‌ها بوی خاکِ مانده می‌دهد، کار روزانه‌‌ی این کارگران است، کارگرانی که آرزوی سالیان درازشان، یک قرارداد ساده با خود شرکت راه‌آهن است، کارگرانی که هر ماه یا نهایتاً هر سه ماه در زجرِ بی‌پایانِ انقضای قرارداد، جان‌شان به لب می‌رسد....